ikkemikketje schreef:Nou Lieve dames,

Vandaag heb ik de echo gehad en we hebben het hartje zien kloppen.Het was nog wel heel pril, zit nu op 5 weken en 5 dagedn ongeveer...ze konden het nog niet duidelijk meten.Over precies 2 weken mag ik terug komen voor nog een echo om te kijken of ze dan precies kunnen meten hoever ik ben.Maar het hartje klopt, dus het belangrijke begin is gemaakt. Nu nog goed groeien, blijven groeien en gezond groeien!

Kim, goed nieuws dat het hartje klopt! 5 weken en 5 dagen klopt toch ongeveer wel? Hoeveel wijkt het af van je eigen berekening dan? Hoe voel je je nu? Ben je een beetje opgelucht? Was je erg gespannen? hock:

Sorry dat ik niet zoveel op het forum ben. Dat komt denk ik omdat ik nog steeds mijn eigen laptop niet kan gebruiken (dus moet altijd die van mijn vriend lenen) en Uma leidt mij ook best wel af. Die kleine zwaan-kleef-aan kan er wat van! Worden jullie al moe van mijn poezenpraat? Waar het hart van vol is…

Nou nog even ei-praat: het ei (HET ei?) is gesprongen van de week en ik heb mijn nod rond 15 september. Ik ben er niet zoveel mee bezig geweest als de voorgaande rondes, waardoor we ook minder vaak (maar wel fijn :oops geklust hebben, maar we hebben natuurlijk wel een kansje gecreëerd. Het wordt dus weer afwachten (maar ik ga er niet op wachten).

Ik had vanmorgen een moeilijk moment op mijn werk. Ik zat bij 2 van mijn zwangere collega’s, toen ze begonnen te praten over hun zwangerschap en vergeleken deze met hun vorige keer (ze hebben allebei al een zoontje). Eentje vertelde dat ze zo had gebaald toen het een keizersnee werd, dat had ze helemaal niet gewild. Ze was ook zo kwaad geweest toen ze na de keizersnee haar bed niet zelf uit mocht om haar kindje te pakken (ze moest dan de verpleging bellen om hem aan te geven). Maar ze vertelde dat ze vervolgens een kamergenote kreeg die een kindje in de couveuse had en die kon helemaal niet naar haar kindje toe, dus dat was dan erger. Ik voelde de tranen opwellen, want ik dacht: “Meid, weet je wat pas erg is? Als je kindje dood in je armen ligt en je haar vervolgens achter moet laten!” Ik ben opgestaan en ben wat te drinken gaan halen. Ik moest echt even weg. Ik geloof niet dat iemand het gemerkt heeft, hoor, maar ik moest echt even tot mezelf komen. Gelukkig was het moment ook snel weer voorbij (we gingen vergaderen). Ik begrijp ook wel dat ze het niet verkeerd bedoelde, maar ik kon het gewoon niet aanhoren. Pas toen ik het thuis vertelde kwamen de tranen echt. Ik had ze ingeslikt, dus ze moesten er nog uit, denk ik dan maar. Oef wat is het soms moeilijk!

Kim, je bent steeds zo moe dat je niet op het forum kunt komen schrijven! Meissie, doe het rustig aan en hopelijk heb je over een tijdje weer wat energie. Ben je ook aan het werk? Lukt dat wel? Ik lees dat je niet voor de volle 100% kunt genieten van deze zwangerschap, daarvoor heb je teveel mee gemaakt. Klinkt logisch hoor. Je staat er dan toch anders in, hè? Hoe gaat het met je lieve Dana? Heb je haar verteld van je zwangerschap?

Laura, ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om weer aan het werk te moeten. hock: Wat gaat de tijd snel joh! Hoeveel dagen ga je werken? Maar wat heerlijk dat je lekker aan het dansen bent! Wat doe je voor dans?

Zondag is de dag dat Sonny twee jaar geleden werd geboren en is gestorven. Veel sterkte meid. Ik ben blij dat Semmy een hoop goed maakt.

Vlieland was heerlijk, ondanks de ongi. Ik heb wel mijn meisje gemist (op de 16e was het een half jaar geleden dat Puck werd geboren). Ik had het die dag wel moeilijk, maar ik heb een prachtige strandwandeling gemaakt en mijn meisje kwam me even gedag zeggen met een regenboog. Toen gingen de scherpe randjes van mijn droefheid af. De eerste dag dat ik op het eiland was heb ik ook veel vlindertjes gezien. Ik stelde mij zo voor dat het al onze sterrekindjes waren die even kwamen buurten! Echt leuk.

maria11 schreef:mijn allerliefste kleine schat, mijn lieve kind,

Ik heb je 21 weken en 5 dagen in mijn warme buik gedragen. De eerste dag dat ik erachter kwam zwanger van je te zijn heb ik zo gehuild van geluk, wat waren papa en ik blij. Elke dag fantaseerde ik over je komst, hoe je eruit zou zien, hoe lief je zou zijn.
De prachtige 20 weken echo, papa, ik en oma zagen je schoppen en springen in mijn buik, jij lieve kleine druktemaker. En de week erna was je stil, zo rustig. Zo rustig dat ik het er benauwd van kreeg. Afgelopen vrijdag voor de geruststelling toch maar even langs de verloskundige, naar je hartje luisteren. Geen harttonen.....oh mijn lieverd mijn hart stond ook stil. Naar het ziekenhuis, je was er niet meer....mijn lieve kleine drol, mijn kind, je lag stil. Papa en ik verscheurde.
Thuis hebben papa en ik weer samen met je gedoucht, lekker met de buiken tegen elkaar gestaan en geknuffeld, mijn buik voor de laatste keer ingesmeerd en met z'n drieen geslapen.
Zondagavond om zeven uur ben je geboren, mijn lieverd. Oh wat was je mooi, mooier dan ik mij ooit voor had kunnen stellen. De perfectie. Je prachtige handjes, je lieve lieve voetjes, je lieve gezichtje. Ik ruik je nog, je rook zo lekker, pappa ruikt je ook nog. Je hebt heerlijk bij mij en papa gelegen, ik heb met je gepraat, je geknuffeld. En toen moest ik je achterlaten, het spijt me zo kleine schat, het spijt me zo. Ik mis je nu zo, ik wil je zo graag weer in mijn armen voelen, ik wil je voelen, ruiken. Ik hou zo veel van je.
Morgen halen we je weer op, dan ga je naar de hemel, of ben je er al? morgen zijn we voor de laatste keer nog even met z'n drieen.
Ik zal het je morgen ook vertellen lieverd, hoeveel ik van je hou, hoe inmens veel papa en ik van je houden. Hoe welkom je was, je bent een liefdesbaby, de liefde die papa en ik voor elkaar voelen is zo groot.

Ik hou van je schat,
kus mama

Wat vreselijk dat je je zoontje moet missen. Ik zei vorige week nog tegen mijn moeder dat ik blij was dat er geen nieuwe meiden op dit topic meer bij waren gekomen. Niet omdat je niet welkom bent, maar omdat ik niemand het verdriet gun van dit verlies. Je bent heel welkom, maar ik wou dat het anders was gelopen voor je. Als je wilt kan je natuurlijk hier je verhaal doen. Wij leven met je mee.

Maria, wat beschrijf je de nacht dat Puck geboren was mooi. Ja, voor mij lijkt de bevalling ook ver weg. Gelukkig, zou ik bijna zeggen, want het is een mooie maar ook heel moeilijke herinnering van een bijzonder mooi en verdrietig moment. Dat het nu wat langer geleden is maakt het (meestal) iets draaglijker. Maar ik weet nog goed hoe moeilijk het was en weet dus ook (net als wij allemaal hier) hoe moeilijk het nu voor Devika moet zijn. Ik kan het er redelijk goed met mijn moeder over hebben, maar ik hou veel van mijn gevoelens voor mijzelf op zo’n moment. Toen mijn moeder ernaar vroeg heb ik ook eerlijk gezegd dat ik er geen woorden voor heb. Ja, zo op ‘papier’ schrijven naar jullie gaat het goed, maar praten over vind ik moeilijker, zeker met mijn moeder. Dat komt omdat ik weet dat zij verdrietig wordt van mijn verdriet en daar kan ik dan weer niet tegen (volg je het nog???).hock:

maria11 schreef:lieve meiden,

even kort vanaf mijn mobiel, ik lig nu in het zh. Gisteren last van krampen (weeen?
), en vannacht veel bloedverlies, met spoed naar zh, baby doet het goed, geen ontsluiting. Nu geen bloedingen meer gelukkig en ook geen weeen meer. Mijn buik voelt nog niet goed, straks komt de arts. Bah! Ik hoop dat ik snel naar huis mag.

Liefs

maria11 schreef:Nou ze hebben mij ontslagen, ben net weer thuis. Ben blij maar ook bezorgd.
Ze weten niet waar de bloeding en kramp vandaan kwam...het kan zijn dat er om wat voor reden dan ook een bloeding vanuit de placenta plaatsvond, soms reageert het lichaam dan door het dmv weeën weer af te stoten. Ze weten het gewoon niet. De artsen geven toe dat ze het zorgelijk vinden maar gezien het feit dat mijn bmh lang genoeg is en de baby het goed doet zien ze geen reden mij daar te houden. Ze gaf ook aan dat indien een bevalling toch door zou zetten ze niets kunnen doen. Ze grijpen in dit termijn niet in met weeënremmers oid. Ze gaan er dan van uit dat het lichaam het om een "goede" reden afstoot.
Mijn buik voelt nog niet goed, nog steeds een beetje hard onderin. Ik ben bang om te gaan slapen, dan merk je niets van eventueel bloedverlies....ik had al moeite met vertrouwen hebben dat het allemaal wel goed zou komen met deze zwangerschap, nu is het helemaal ver te zoeken...hoe kan ik nou gerust zijn? er gebeurt van alles, en ze weten niet waarom. Ik baal dat ze niet weten wat er aan de hand is, ik ben gewoon bang.
Ik weet het ook allemaal niet meer zo.
Ik lag op de kraamafdeling, alle dames uit mijn kamer gingen 1 voor 1 naar verloskunde.....blij en opgetogen dat ze hun kindje mochten baren, ik lag daar alleen maar te denken" niet geboren worden, blijf erin, blijf bij me" . Ik was zo verdrietig
Ik ben gewoon een beetje overstuur ervan, ik heb me groot gehouden de hele dag. Ga zo maar even heel hard huilen denk ik.

liefs,
Maria

Maria, fijn dat de psych je wat ontspanningsoefeningen heeft geleerd. Hoe gaat het nu? Heb je een goede nacht gehad? Gelukkig maakt je kindje het nog steeds goed in je buik. Ik hoop echt dat je frummel lekker bij je blijft en goed gaat groeien. Je kunt zelf niets doen, behalve goed voor jezelf zorgen, meid. Neem je rust. Doe wat je hart je ingeeft en ga zonodig minder werken (zou ik zeker doen, werk is maar werk, maar dat ben ik). Goed dat je advies hebt gevraagd aan de gyn. En wat ben je toch een lieverd, dat je ook nog aan de anderen denkt hier op het forum.

Devika, ik heb het enorm met je te doen. Het lijkt me echt vreselijk om in het buitenland te zijn, terwijl je zoiets verschrikkelijk verdrietigs mee moet maken. Je hebt je kindje verloren en dan sterft er ook iets van jezelf. Hoe gaat het nu met je? Vloei je nog? Heb je last gekregen van stuwing of niet? Hoe gaat het op emotioneel gebied? Ik was de eerste weken na de bevalling zo ontzettend verdrietig dat ik soms dacht dat ik gek werd. Voor mijn vriend was het ook erg moeilijk, want hij wist niet hoe hij me kon helpen. En hij had natuurlijk ook zijn eigen verdriet, wat hij een tijd grotendeels opzij heeft gezet. Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt die er voor je kunnen zijn en die je helpen met het verdriet om te gaan. Sta je nu trouwens onder controle bij een gyn? Sterkte en liefs voor jou.

Tam, je hebt een vermoeiende dag gehad? Hoe gaat het verder? Kun je de onzekerheid nog een beetje aan? Het duurt nog eventjes voor de eerste echo hebt, hè? Moeilijk, meid. Ik hoop dat het goed zit. Je hebt het verdiend (hoewel ik ook wel weet dat het niet zo werkt dat de mensen die het het meest verdienen het geluk mogen hebben. Zo eerlijk is het leven niet, het loopt zoals het loopt). Maar hopen doe ik zeker en duimen ook!

Kim, ik las dat gisteren de uitgerekende dag van Giel* was…Heb je het erg moeilijk gehad? Hoe is de dag verlopen?

Maria, hoe is het nu? Alles nog steeds goed, hoop ik? Ik was inderdaad erg geschrokken :-o van jouw verhaal, maar ik merk dat ik nu veel rustiger ben, nu alles toch goed lijkt te gaan. Heb jij dat ook? Goed dat je halve dagen gaat werken, meid. Neem je rust, je hebt het nodig. Het lijkt bijna alsof je je schuldig voelt dat je ons hebt laten schrikken, gekke meid. We doen hier niet alleen aan mooi-weer-praatjes, hè? En dat we soms wat van slag raken hoort daar nou eenmaal bij. Ik vind dat helemaal niet erg, omdat ik weet dat jij mij net zo goed steunt als ik het moeilijk heb en dat je ook met mij mee leeft.